έξω
στην παλιά ανωνυμία της νύχτας
ένα φεγγάρι αποθέτει το φωτεινό του γλωσσίδι στα φύλλα του ευκάλυπτου
η ρίζα ενός κέδρου που σκιά δεν θέλησε στην υγρασία
να σπάει το πεζοδρόμιο
ο αχνός απ’ το στόμα μου στο τζάμι
μπερδεύει την όραση αυτών των δυο μουγγών φυλάκων του δρόμου μου
μέσα
το τραπέζι ο διάδρομος η καμινάδα η παμπάλαιη απαίτηση της φωτιάς
σ’ άλλο δωμάτιο
την ίδια τούτη ώρα
μια γυναίκα κεντάει πούλιες χρώματος πράσινου σμαραγδί
η νύχτα μας ενώνει
μας ενώνει η δυνατή κραυγή που κλείνουν στο μάρμαρο οι τοίχοι
το θλιβερό μωσαϊκό που μετράει τα βήματά μας
το στίγμα του χρόνου στο ρολόι της άμμου στα σώματά μας
το μέλλον δεν είναι μόνο ένα παιδί ολόγυμνο
είναι επίσης
το μέλλον
ένα ορφανό παιδί
REGRESAR A LA REVISTA