Στο δοξάρι ενός βιολιού κυματίζουν οι θρήνοι μου
Παλιές νοσταλγίες πετρωμένου κρυστάλλου
Νότες που ξεφυλλίζει ο άνεμος
Που ματώνουν επιθυμίες για ένα δυνατό κλάμα
Σπασμένες χίμαιρες που εισβάλλουν σαν στιλέτα,
Γυάλινα πουλιά που γίνονται κομμάτια στο πάτωμα,
Σκληρές λέξεις που θρυμματίζουν έναν αναστεναγμό.
Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι κάτω από την ώχρα του σημερινού απογεύματος,
Στο δάσος της ψυχής μου,
Και από το μπαλκόνι,
Ο Μότσαρντ θα έπαιζε μετρώντας πεσμένα φύλλα μέσα απ’ τα μάτια μου.
Από τη Συλλογή «Τα δάκτυλα στις φλόγες», 2014
REGRESAR A LA REVISTA