Αυτή η βροχή, ποιος ξέρει γιατί αυτή η βροχή.
Τόσο νερό, που λέει και ξαναλέει το ίδιο.
Τόσο νερό, που λέει και ξαναλέει το ίδιο.
José Carlos Becerra
έξω βρέχει. 120 λεπτά που η θάλασσα ξεσπάει στην άγονη γη. 120 λεπτά που ο κρύος λόγος της βροχής μου λέει το ίδιο. μέσα, υψώνεται ένα νεκροταφείο από σιωπές σαν ένα λευκό χαστούκι. περιτριγυρίζουν οι επιγραφές που δεν τολμάνε, οι φωνές που από μόνοι τους έχουν οι νεκροί, περνούν από μακριά χωρίς να προφέρουν τ’ όνομά μου και εγκαινιάζουν πάνω στο μάρμαρο, την μυστική μορφή της λήθης.
Από τη Συλλογή «Τα δάκτυλα στις φλόγες», 2014
REGRESAR A LA REVISTA