Ένα σφύριγμα
είναι το τρένο που φτάνει στη Νινευί απ’ το βορρά.
Δεν υπάρχει άλλη τρυφερότητα παρά το φως της δύσης πάνω στο αριστερό μου χέρι
και όμως
άλλη μια φορά
μόνος.
Αν δεν υπήρχε αυτό το μελαγχολικό φανάρι δε θα υπήρχε η βροχή
(Ποιος, κάποτε, θα σταματήσει την άλλη βροχή
αυτή που δεν σε βρέχει και που πιο πέρα στο ποτάμι κρύβεται).
Η ζάχαρη των ημερών μου διαλύεται στον νυχτερινό καφέ.
Θα μπορούσε κάποιος να μου πει γιατί η νύχτα.
Από τη Συλλογή «Τα δάκτυλα στις φλόγες», 2014
REGRESAR A LA REVISTA